Wprowadzenie

Modernizm
Kierunek literacki, występujący w pierwszej fazie epoki Młodej Polski, w latach 1890-1918.

W następstwie zmian, jak te, dotyczące przepływu informacji. Prócz poprawy pracy maszyn drukarskich, które wpłynęły na rozwój czasopiśmiennictwa, w dziennikarstwie zaczęto stosować telefon i telegraf.
Modernizm w Polsce trwał od lat 90 XIX w. do 1918 r. i przyjął nazwę "Młoda Polska".

Młoda Polska – polska odmiana modernizmu w literaturze, muzyce i sztuce polskiej przypadającego na lata 1891–1918. Nazwa tego prądu artystycznego jest analogiczna do np. Młodych Niemiec lub Młodej Skandynawii.

• Młoda Polska to okres w historii literatury i sztuki przypadający na czas twórczości dwóch pokoleń – pisarzy urodzonych w latach 60. i 70. XIX wieku
• Na powszechne nastroje zagrożenia, bezsilności i dekadencką postawę wielu twórców wpłynęło dodatkowo załamanie się machiny kapitalizmu i monarchii, zauważalne w wielu państwach europejskich – do głosu coraz częściej zaczęły dochodzić idee socjalistów.
• Główną inspirację przedstawiciele nowej epoki czerpali z filozofii Schopenhauera (patrz też: pesymizm), Nietzschego i Bergsona
• „Młoda Polska”, jako epoka, była protestem przeciwko technicyzacji życia społecznego. Młodopolszczanie aktywnie przeciwstawiali się ówczesnemu mieszczaństwu.
• Odnosząc się do wcześniejszej epoki, młodopolszczanie przyjęli postawę oskarżycielską w stosunku do pozytywistów.
• Dążenia niepodległościowe były w tamtym czasie na porządku dziennym, nastąpił więc powrót do romantyzmu i poszukiwań symbolicznych i nastrojowych form ekspresji 

Główne założenia epoki Młodej Polski to: 

• uznanie kryzysu kultury pozytywistycznej; 
• zwalczanie zacofania, egoizmu, moralności oraz obyczajów mieszczaństwa; 
• odejście w literaturze od realizmu; 
• głoszenie i stosowanie zasady swobody twórczej; 
• stosowanie nowych konwencji w sztuce, literaturze, teatrze; 
• stworzenie odmiennej niż obowiązująca w poprzedniej epoce koncepcji artysty; 
• kształtowanie nowego typu człowieka; 
• dekadentyzm jako postawa wobec kultury i społeczeństwa oparta na pesymizmie, zwątpieniu, negacji; wiązał się z przekonaniem o upadku formacji kulturowej u schyłku stulecia, brakiem wiary w sens działania oraz buntem przeciw mieszczańskiemu światu.

Dla epoki Młodej Polski charakterystyczne było mieszanie stylów w literaturze i trudna do zdefiniowania tendencja w malarstwie czy rzeźbie.

W okresie tym rozwinęły się nowe tendencje literackie:

• neoromantyzm,
• symbolizm, 
• ekspresjonizm, 
• naturalizm, 
• impresjonizm.